این فیلم، داستان زندگی جوکر هارلکین (درو) را دنبال می کند، دلقکی مبارز که پس از فرار از زندگی شهری کوچک و مادر ذهن بسته ی خود (لین داونی) از صحنه کمدی شهر گاتهام عبور می کند. در واقع، کمدی در گاتهام غیرقانونی شده است و تنها مسیر شغلی قابل قبول در این زمینه، اجرای برنامه های اواخر شب UCB Live است، البته UCB در اینجا مخفف «United Clown Bureau» است. او و دوست تازه یافته اش پنگوئن (ناتان فاستین) به دنبال ایجاد یک مکان «ضد کمدی» هستند تا بدون دخالت دولت، خود را ابراز کنند. در آنجا، جوکر اعتماد به نفس پیدا می کند تا به عنوان یک زن ترنس ظاهر شود و همراه با یک دوست پسر جوان، آقای جی (کین دیستلر) که شباهت زیادی به جرد لتو دارد به اجرا بپردازد. جوکر هارلکین به درک کامل و پذیرش هویت واقعی خود می رسد و به دنبال برهم زدن قوانین ظالمانه در مورد کمدی است که با استانداردهای هنجارهای اجتماعی در تضاد است.
برای هرکسی که داستان توخالی تاد فیلیپس را با بازی خواکین فینیکس در نقش دلقک شرور دیده باشد، اسکلت بندی داستان فیلم The People's Joker آشنا به نظر می رسند. دنیای فیلم جوکر مردم با استفاده از بیش از 100 هنرمند مختلف برای ایجاد انیمیشن، طراحی شخصیت ها و پس زمینه زنده شده است. به این ترتیب، فیلم چیزی شبیه به یک لحاف چهل تکه از سبک های بصری و حساسیت های مختلف است؛ نمایشی مناسب از انرژی خلاق زیرزمینی که داستان حول محور آن متمرکز است و با این حال، صدای درو در کل فیلم وجود دارد، علیرغم مجموعه عظیمی از شخصیت های هنری که در رساندن فیلم از صفحه ای به صفحه ی دیگر کمک کرده اند. این گواهی بر دیدگاه کاملاً تعریف شده فیلمساز است که ریشه در زندگی شخصی او دارد. همانطور که انتظار می رود با دانستن نحوه ساخت آن، فیلم به دلیل جلوه های بصری خود متمایز است. نه تنها از انیمیشن های دستی و رایانه ای برای ایجاد پس زمینه و انتخاب شخصیت ها استفاده می شود، بلکه سکانس های خاصی از طیف گسترده ای از رسانه های بصری غیرمنتظره، از جمله اکشن فیگورها، لگوها، عروسک ها و غیره در این فیلم استفاده شده است.